# TAKA SYTUACJA. Hos legen - U lekarza. Część I.

Pamiętacie poprzednie posty z serii # taka sytuacja? Tu i tu :) Dotyczyły moich doświadczeń z norweskim przedszkolem. Okazuje się, że ciekawych doświadczeń można doznać też w norweskiej przychodni lekarskiej...


GOD BEDRING!

Na początku tego roku dorwał nas paskudny wirus. Zapewne grypy, choć kto wie co to tak naprawdę było? Rozłożył najpierw mnie w przeciągu jednego wieczoru, a za 2 dni zaatakował J. Uwierzcie, nigdy, w calusieńkim 27letnim życiu, nie przechodziliśmy choroby tak ciężko jak wtedy. Okropny i niekończący się katar, kaszel gruźlika, do tego niewyobrażalny, koszmarny, tragiczny wprost BÓL głowy - taki, że przy najmniejszym ruchu czacha eskplodowała. No i do tego zawroty głowy, ogólne osłabienie (nie, to słabe określenie - skrajne wycieńczenie), brak apetytu....aa no i byłabym zapomniała - i kłopoty ze snem. Nie przesadzę stwierdzając, że byliśmy zdolni tylko do leżenia na łóżku i mrugania oczami, choć i to przychodziło nam z trudem. Na dodatek zostaliśmy z chorobą całkiem sami. Leżeliśmy więc sobie mało radośnie w łóżku i myśleliśmy, że taki będzie nasz smutny koniec. W końcu obie czachy eksplodują z bólu ostatni raz i nie będzie co zbierać - myśleliśmy.

Ten stan trwał 2 dni, a jako że sytuacja nie wyjaśniła się w żadną stronę (nadal żyliśmy ale dolegliwości pozostały i nie zmniejszyły się wcale), wykonałam zadanie ponad siły i zadzwoniłam umówić nas do lekarzy (jako że ja i J. Mamy innych lekarzy rodzinnych, w innych przychodniach- ale położonych blisko siebie). Telefon to było jednak nic w porównaniu do tego, co czekało nas potem. Jak tam kurczę do tych przychodni dojść?! Do samego ubrania się wykonałam z 6 podejść, bo przy każdej próbie wstania z łóżka czułam się jak po zejściu z karuzeli. Przygotowanie się do wyjścia z domu, dojście na przystanek i podróż autobusem pamiętam jak drogę przez mękę. Tak samo jak siedzenie w poczekalni przed lekarskim gabinetem.

W końcu zostałam poproszona, wtoczyłam się tam z błędnym wzrokiem i wychrypiałam, że jestem chora, nie mam pojęcia co mi jest ale że nie czułam się tak okropnie nigdy w życiu i potrzebuję ratunku, jakiegoś silnego leku by z tego wyjść. Lekarz, swoją drogą wcale nie rodowity Norweg, pokiwał głową i stwierdził, że by wiedzieć co mi jest, wykona test - pobranie krwi z palca i on za chwile będzie wiedział co we mnie siedzi i jak mnie leczyć. Mimo wycieńczenia, pamiętam że dotarła do mnie pocieszająca myśl, że pan doktor nie będzie leczył mnie na oślep i da mi coś, co mi pomoże. Z tą myślą dałam się pokłóć i czekałam na wynik badania. Diagnoza : " to wirus, a nie bakteria, więc nie dostaniesz antybiotyku. Zostaniesz parę dni w domu i przejdzie samo, tak jak przyszlo."

Co?

To ja przytargałam tu tyłek, co bylo dla mnie w tym stanie wyprawą jak na Mount Everest (i to w bergeńskim deszczu!) a tu się okazuje, że lepiej bym zrobiła gdybym została w domu? Zbuntowałam się i mówię sympatycznemu lekarzowi, że przecież ja myślę że umieram prawie, kaszlę tak, że płuca wypluwam za każdym razem a głowa to mnie tak nap... Boli, że to przecież niemożliwe że to samo zniknie. Pana doktora chyba nie przekonałam, ale chyba chciał żebym dała mu spokój, więc poszedł na ustępstwo i wypisał mi receptę na... Ibux. Taki nasz ibuprom. (swoją drogą mamy cały zapas tego typu leków z Polski i je łykaliśmy ale nic nie pomagały. Ale to szczegół.) No i szczodrze dorzucił jeszcze syrop wykrztuśny, z zaleceniem zażywania 3 razy dziennie. W tym na noc. Chyba żebym te płuca już całkiem na dobre wypluła przez sen....

Wytoczyłam się z gabinetu i prawie płaczę do J. Że walkę z wirusem to już napewno przegram bo "nic" od lekarza nie dostałam. J. Odpowiada dzielnie: spokojnie, może Twój lekarz Ali Baba jakiś taki oporny i został lekarzem, bo wszystkie budki z kebabem już były obstawione. A mój lekarz potraktuje mnie inaczej, poważniej, i dostanę jakiś konkretny lek to się nim podzielimy czy jak. Zobaczysz.

W tej nadziei zmieniliśmy przychodnię i poczekalnię.

U lekarki J., miłej Norweżki, procedura ta sama. Strzał z palca, diagnoza wirus i prorocze słowa.

"Przejdzie samo."

J. Zdezorientowany.

"Ale to ja żadnego leku nie dostanę, nic, naprawdę?

"Nie."

"A to może chociaż zwolnienie lekarskie z pracy?"

"A no tak tak, ja ja, oczywiście, selvfølgelig. Bo teraz to tylko odpoczywaj, bare hvile, i pij herbatę z cytryną, drikke te med sitron. I dużo wody! Og masse vann! GOD BEDRING!"

Byliśmy zbyt osłabieni by rozpoznać czy w życzeniach powrotu do zdrowia czaił się ironiczny żart...