Co ja robię tu, dlaczego nikt nie rozumie mojego przepraszam i o co chodzi z tą pogodą, czyli mój pierwszy dzień w Bergen.

Co właściwie robię w Norwegii i dlaczego akurat tutaj, jak to się zaczęło i kiedy? Kiedy dokładnie zrodziła się w naszej głowie (mojej i J., to w sumie naszych głowach, w końcu mamy dwie oddzielne:P) myśl o emigracji do kraju Wikingów?
Szczerze muszę przyznać, że dokładnie nie pamiętam. Na pewno wynikła jeszcze z rozmów prowadzonych w trakcie studiów o możliwościach jakie dają norweskie zarobki. Chodziło też o szybkie uniezależnienie się finansowe, a także bądź co bądź o przeżycie czegoś ciekawego, naukę nowego języka i możliwość praktycznego stosowania angielskiego, który już znaliśmy. Generalnie takie możliwości daje kilka europejskich krajów, ale nie ma co ukrywać - zdecydowaliśmy się na Norwegię ze względu na rankingi plasujące ją na pierwszych miejscach pod kątem zarobków i jakości życia. Kto z nas, Polaków w Norwegii, tak nie zrobił? :) Oczywiście fiordowe wybrzeże, cudowne widoki i niesamowite krajobrazy, które można spotkać tu dosłownie na każdym kroku miały w tym swój udział, ale - umówmy się - do życia potrzeba czegoś więcej niż doznań estetycznych ;)


Tak więc zdecydowaliśmy się na Norwegię i w założeniach mieliśmy wyjechać kiedy tylko J. obroni pracę magisterską. W tym czasie z większą lub mniejszą systematycznością skupialiśmy się na nauce języka norweskiego. Obłożona materiałami, fiszkami, kursami audio powtarzałam "Jeg heter Anna, jeg kommer fra Polen..." i czekałam na dzień, kiedy będę mogła powiedzieć to do jakiegoś Norwega, nie tylko do samej siebie czy do J. ;) W tym czasie zaczytywałam się w stronach poświęconych Norwegii, forach polonii norweskiej, blogach i wszelkiego typu materiałach, które miały przybliżyć mi ten kraj i ułatwić start.

W końcu nadszedł dzień gdy życie w Norwegii stało się realne. Po trzech miesiącach samotnego pobytu na mieszkaniu pracowniczym i pracy J. w Bergen udało się wynająć małe (malutkie.mikroskopijne.jak małe zobaczyłam dopiero po przylocie w drzwiach, zdjęcia w ofercie były wykonywane chyba przez te obiektywy które przekłamują przestrzeń czy coś :P) mieszkanie/kawalerkę (po norwesku HYBEL) i mogłam przylecieć, dołączyć do J. i zacząć swoją norweską przygodę. Jupi!

Tak, tak. Wtedy naprawdę zaczęłam się bać. <tchórz>

http://www.terrarium.pl/t/species/_/mustela-putorius-tchorz-zwyczajny-tchorz-pospolity-tchorz-europejski-r1000

Jak to będzie, czy sobie poradzę, czy się dogadam, i czy samodzielna nauka języka norweskiego i samoocena że plasuję się na poziomie A2-B1 rzeczywiście jest coś warta? Cóż, nie było już odwrotu. Bilet kupiony, walizki spakowane. Lecę do Bergen! Ocena mojego przygotowania pod kątem języka i zderzenie z norweską rzeczywistością przychodzi bardzo szybko. Już wychodząc z budynku lotniska, taszcząc walizkę, wpada na mnie spiesząca się kobieta i lekko potrącam ją walizką. W kulturalności swej, chcąc wyrazić ubolewanie nad swą niezgrabnością i ją przeprosić, nie używam powtarzanych podczas nauki norweskiego setki razy słów "UNNSKYLD" czy "BEKLAGER" albo chociaż międzynarodowego "SORRY" - tylko mówię po prostu z przyzwyczajenia "PRZEPRASZAM". Tak, przepraszam! Co z tego że naprawdę miałam to na myśli gdy mina tej kobiety i odmalowujące się niezrozumienie na jej twarzy natychmiast uświadamia mi "Halo Anno, tu jest Norwegia, ta pani Cię nie rozumie". Stoję bezradna, dopiero J. odciąga mnie na bok i kieruje do wyjścia zaśmiewając się z mojej gafy. Ja też teraz, po roku, już się z tego śmieję :) ale wtedy potraktowałam to jako brutalne zderzenie z rzeczywistością i uświadomiłam sobie, że JA JUŻ NAPRAWDĘ JESTEM W NORWEGII. Swoją drogą, nie mogło się to zdarzyć wcześniej, na lotnisku to był pierwszy możliwy moment ;)

Minutę po tym czeka mnie kolejne smutne doświadczenie, które niestety od tego dnia pojawia się z porażającą częstotliwością i regularnością. Deszcz. Masy wody spadającej z nieba, doprowadzającej do białej gorączki i obniżającej poziom ekscytacji z przeprowadzki do zera.. Tak, tak, niby wcześniej wiedziałam że w Bergen ponoć pada przez 300 dni w ciągu roku. Czytałam o tym w Internecie, słyszałam o tym od J. ale nie wierzyłam że to prawda. No bo przecież jak to możliwe, kto normalny w takim miejscu buduje miasto? Niestety okazało się to prawdą i przekonałam się o tym już po wyjściu z lotniska i miałam przekonywać się o tym codziennie przez następne 2 tygodnie od przylotu. Deszcz dzień w dzień, a jak akurat nie pada, to znaczy, że albo padało przed chwilą albo dopiero zacznie. Naprawdę nie żartuję, więc jak komuś przyjdzie do głowy tu przylecieć to niech się nie łudzi tak jak ja, będzie mniej zawiedziony :P

Z czasem do deszczu zaczynasz się przyzwyczajać i traktujesz to jako stały element tego miasta i przygnębiający dodatek. Norwegowie poszli dalej w usprawiedliwieniach dla pogody, z uporem maniaka powtarzając "Det finnes ikke dårlig vær - bare dårlig klær!" co oznacza "Nie ma złej pogody - są tylko złe (nieodpowiednie) ubrania". Przez to na ulicach można spotkać ludzi ubranych w przeciwdeszczowe kombinezony, specjalne spodnie, kalosze, dzierżących parasole lub mających na głowach śmieszne przeciwdeszczowe czapeczki czyli SYDVEST ;-)

http://www.jollyroom.no/produkter/didriksons-sydvest-banana-56?gclid=CND93MiN_MoCFST4cgodrrEHnQ

 a dobra kurtka przeciwdeszczowa to w Bergen ekwipunek obowiązkowy. Deszcz nie jest tu powodem do siedzenia w domu, zaprzestania treningów, biegania, czy odłożenia wycieczki w góry na lepszą aurę (bo ona po prostu nie nastąpi:P). Norwedzy i pozostali mieszkańcy (wszak mam wrażenie że Norwegowie powoli przestają być większością mieszkańców Bergen, ale o tym napiszę innym razem) żyją normalnie czy deszcz czy słońce (tak, czasem się pojawia! :)). A jeśli to powiedzonko o nieodpowiednich ubraniach i specjalna przeciwdeszczowa odzież pozwala im cieszyć się życiem i funkcjonować normalnie w tym deszczowym mieście, to ja tez muszę jakoś się do tego dostosować. Choć na początku przychodziło mi to z trudnością.

Wracając do moich pierwszych kroków na bergeńskiej ziemi (zmoczonej deszczem :( ) z lotniska dotarliśmy do centrum miasta, zdążyłam zrobić szybkie, deszczowe zdjęcie na głównym placu miasta,

Festplassen 

a potem dotarliśmy na nasze mikroskopijne mieszkanko i wtedy dotarło do mnie, że przygoda naprawdę, naprawdę się zaczęła.

Jeśli chcecie wiedzieć co było dalej, jak wyglądały moje dalsze dni tutaj, zapraszam do śledzenia bloga, wkrótce pojawi się dalsza część :) a tymczasem

Pozdrawiam, Ania