Alfabet braku na emigracji. Czego brakuje mi w Norwegii?

Witajcie!

Temat na dzisiejszą notkę nasunął się sam, przy okazji świątecznych ferii spędzanych w Polsce. Właśnie podczas takich powrotów do kraju z większą intensywnością odczuwam zmiany, które zaszły w moim życiu w przeciągu ostatniego roku. Kiedy jestem jedną nogą w Norwegii, a drugą w Polsce, zdaję sobie wtedy sprawę z różnych braków związanych z emigracją - oddaleniem od rodziny, przyjaciół, tęsknotą za polską pogodą czy produktami, do których byłam przyzwyczajona całe życie!

Niestety - emigracja to nie tylko pozytywy i mnóstwo nowych wrażeń, ale też codzienne tęsknoty, smuteczki i nie dające się wypełnić braki. Brakuje mi tu całego mnóstwa rzeczy i poniższy spis alfabetyczny pewnie nawet w części tego nie oddaje, ale są to sprawy, które nasuwają mi się na myśl jako pierwsze.

Atrakcje. Jako młodzi na dorobku przyjęliśmy z J. plan oszczędnościowy i zrezygnowaliśmy z wydawania kasy na głupoty :P a mieszkanie w Bergen i tak dostarcza mnóstwo atrakcji naturalnych, które wpisują się w nasz styl - trekking górski, łowienie ryb, jazda na rowerze, wycieczki - a do takich atrakcji nie potrzebujemy ogromnych nakładów finansowych :) Ale czasem brakuje mi takich atrakcji, które są możliwe tylko w Polsce - pójście do kina na film z polskim lektorem / napisami, teatru, na kręgle czy imprezę w gronie polskich znajomych albo na gorącą czekoladę do ulubionej knajpki przy krakowskim Rynku. A nie mogę! :(

Biały ser. Twaróg, tłuściutki bądź trochę mniej, do naleśnika, sernika, na kanapkę czy sam, i tak smakuje pysznie! A w norweskich sklepach niestety takiej znanej nam polskiej kostki białego twarogu nie uświadczysz. Chyba, że w sklepie z polskimi artykułami, ale naliczana marża na taką małą kosteczkę trochę odstrasza, dlatego zawsze w naszej walizce w podróży powrotnej do Bergen znajduje się biały twaróg :)

Chleb. Niby w sklepach taki wybór pieczywa (pisałam o tym tutaj) ale żaden nie smakuje tak, jak te z polskiej piekarni. I takiego zwykłego bochenka mi tu brakuje.

Dom. I to domu w wielu znaczeniach mi brakuje - domu rodzinnego, domu jako całego kraju gdzie czuję się "u siebie" i wreszcie domu w sensie budynku, który można urządzić po swojemu, a nie jest on wynajmowanym mikro-mieszkankiem w Bergen.

Enzo. To nazwa mojej ulubionej pizzerii i stałego miejsca spotkań z przyjaciółkami. Muszę zaznaczyć, że to bardziej tych spotkań i ich mi brakuje niż samego lokalu, ale Enzo nierozerwalnie mi się z nimi kojarzy ;)

Familia. To chyba oczywiste, że tęskni się za rodziną i rodzinnymi spotkaniami, chyba nie ma się co rozpisywać :) Kto nie tęskni ten cyborg!

Góry. Powiecie - nienormalna jakaś. Powiecie - mieszka w Bergen, ma możliwość chodzić po górach codziennie (jakby się uparła) a narzeka, że gór jej brakuje! Spieszę wyjaśnić, że to wszystko prawda :) Ale tylko częściowo, bo to oczywiście polskich gór mi brakuje. Te tutaj są blisko i na każdym kroku (tu góra, tam góra, o i jeszcze tu!) ale to do naszych Karpat mam sentyment, a szczególnie do Małych Pienin :) I szkoda, że nie mogę wybrać się na wyprawy na polskie szlaki tak często jak kiedyś.

Huśtawka. Myślałam nad literką "h" długo i wpadła mi do głowy huśtawka w moim ogródku w Polsce, pierwsza rzecz, którą widziałam po przebudzeniu z okna mojego pokoju. Huśtawki jako huśtawki może tak bardzo mi nie brakuje, ale niech zostanie jako symbol każdego nowego dnia w kraju, który nam umyka i tej huśtawki nie mam okazji widzieć.

Identyfikacja. Nie identyfikuję się z tutejszą społecznością, nie wyrosłam tutaj, nie mam tu swoich korzeni. I choć Norwegia jako kraj mi się podoba, a zwyczaje i tradycje norweskie mnie interesują i lubię je poznawać, to w żaden sposób się z nimi nie utożsamiam. Brakuje mi więc tego poczucia większej całości i przynależności do grupy, kiedy jestem w Polsce.

Język polski. Choć codziennie używam go rozmawiając z J. czy na Skypie z rodziną to i tak naszego języka mi brakuje, gdy idę ulicą czy czytam szyldy sklepów w Bergen. Za to podwójnie cieszy gdy po powrocie do Polski na ulicach czy w autobusach wszędzie słyszę rozmowy prowadzone po polsku! :)

Książki. Uwielbiam czytać książki, a tutejsza biblioteka, choć posiada kilka półek polskojęzycznych, oferuje ograniczoną ilość tytułów. Trzeba też dodać, że w zastraszającym tempie kończą się tytuły których jeszcze nie czytałam, więc pewnie za niedługo braknie książek, które mogę wypożyczyć :( Pewnie wtedy przerzucę się na książki angielskie / norweskie i najprawdopodobniej będzie to z korzyścią dla mnie i mojego słownictwa :P ale tęsknię za biblioteką gdzie mogłam chodzić pomiędzy półkami, wybierać czy zdawać się na panią bibliotekarkę, która zawsze poradziła coś ciekawego albo wyciągła nową książkę z szuflady specjalnie dla mnie :)

Ludzie. Bliscy, przyjaciele, ludzie których znam i nie są dla mnie anonimowi. Nawet panie ze sklepów, urzędów czy osoby, które mijając na ulicy po prostu rozpoznaję. Choć poznawanie cały czas nowych osób ma swój urok i jest interesujące, to brakuje mi ludzi, których znam i tych okazji, że będąc w kraju zawsze spotkam kogoś znajomego wychodząc na miasto :)

Motocykl. J. pewnie mi nie wierzy, bo podczas pobytu w Polsce przy okazji świąt nie chciałam wsiąść z nim na motocykl i wzbraniałam się rękami i nogami ale, po pierwsze:
było za zimno (nawet jak przyświeciło słońce), a po drugie:
wyjazd na spore zakupy, a wiedziałam że skończymy z kilkoma siatkami, które ja jako pasażer będę musiała upchać i wieźć w plecaku, nie bardzo mi się podobał. Ale brakuje mi naszych motocyklowych wypraw, krótkich i dalekich, i brakuje mi motocykla w Bergen. I choć J. brakuje go na pewno bardziej niż mnie to ja też trochę za Fazerem tęsknię :)

Noc. Oczywiście noce w Bergen są, w porze zimowej nawet bardzo długie (jasno zaczyna się robić około godziny 9-10 rano!), ale chodzi mi o te noce letnie, które są bardzo krótkie, a ciemno (a właściwie tylko szaro) zaczyna się robić koło 23 / północy i trwa to tylko kilka godzin. Późne ściemnianie się zaburza mi trochę rytm snu, bo cały czas wydaje mi się, że jeszcze jest dzień :P W konsekwencji kładę się bardzo późno a rano jestem nieżywa. Choć są plusy wydłużonego dnia letniego to jednak brakuje trochę tego rytmu dnia i nocy, który obowiązuje na naszej szerokości geograficznej. Kwestia długoletniego przyzwyczajenia :)

Odwiedziny. Oczywiście nie są one niemożliwe, ale utrudnione dystansem i niezbyt częste. Mam na myśli nasze odwiedziny w Polsce, jak i odwiedziny rodziny/znajomych u nas w Bergen.

Pogoda. W Bergen niestety pada dosyć często,  a i temperatury w lecie nie oszałamiają. Brakuje mi więc naszego polskiego słoneczka, upalnego lata i złotej polskiej jesieni, bo w Bergen deszczowe dni potrafią być mocno przygnębiające.

Rossmann. Możecie mi zarzucić lokowanie produktu :P Ale to nie jest moim celem, po prostu brakuje mi tu naszej drogerii, gdzie za jednym zamachem kupię potrzebne mi kosmetyki w rozsądnej cenie ;)

Smak. Smak wędlin, mięs, żółtego sera, chleba, warzyw czy owoców... Tu smak produktów jest inny (albo w ogóle go nie ma, jak na przykład norweskie wędliny - zupełnie papierowa i bez smaku!) i nie do końca mi odpowiada. Nie ma to jak polska szyneczka! :)

Targ. Taki na który pójdziesz, i wybierzesz sobie świeże owoce, warzywa czy przyprawy. Tu nie ma nawet takich małych warzywniaków, wszystko kupuje się w marketach lub jak to się mówi "w sklepie u Turka" ale jakościowo nie ma porównania.

Ubrania. Większość moich ubrań została w domu rodzinnym w Polsce. Powód? Po pierwsze musiałabym przyjechać tu z kilkoma walizkami a ograniczyłam się do jednej :P A po drugie ze względu na pogodę wiele moich ubrań nie miałaby tu zastosowania. I tak chodzę zazwyczaj w adidasach / gumiakach, przeciwdeszczowej kurtce i legginsach :P

Witamina D. Ze względu na ograniczony dostęp do słońca Skandynawom brakuje właśnie tej witaminy i zażywają ją w postaci kapsułek lub masowo piją tran. Ja akurat wczoraj dostałam wyniki badań i okazało się, że mam niedobór witaminy D. Wolałabym ją czerpać ze słoneczka, ale będąc w Bergen czeka mnie picie tranu :P

Zdjęcia. A właściwie wszystkie moje albumy ze zdjęciami, które zostały w Polsce. Jako że wcześniej w Polsce pracowałam w laboratorium fotograficznym, często wywoływałam swoje zdjęcia i przez 5 lat pracy dorobiłam się sporej kolekcji albumów, które uwielbiałam przeglądać. Tu nie mam na nie miejsca więc nie brałam ich ze sobą (tak jak dużej części ubrań) i pozostaje mi tylko oglądanie zdjęć w wersji elektronicznej albo podczas wizyt w domu ;)

Tak jak pisałam wcześniej, tego co mi brakuje jest dużo, dużo więcej... I tęskni się za tym i o tym myśli. Ale lepiej i zdrowiej jest koncentrować się na pozytywach, dlatego już kończę ten smutny post! :)

Pozdrawiam,
Ania